Graag stel ik me aan jullie voor.
Mijn naam is Diana van Horssen en ik ben handpopcoach. Na ruim 25 jaar op de groep te hebben gewerkt in de kinderopvang kwam ik in aanraking met een handpop. Handpop Annika van een collega. Toen besefte ik dat ik iets anders wilde. Veel onderzoek heb ik gedaan naar het werken met een handpop. Maar eigenlijk is er niet veel te vinden. Steeds kwam ik weer uit bij Helen Meurs. Uiteindelijk ben ik de 2-jarige opleiding tot handpopcoach gaan doen. Nu mag ik met trots zeggen dat ik gediplomeerd handpopcoach ben!
Mijn handpop Bart en zijn vriendinnetje Kate zijn de beste maatjes. Kijk maar eens op YouTube: Bart en Kate van de koekies.
Door de jaren heen heeft het handpoppen virus mij zo besmet (dat niet meer te genezen is). Het werken met de handpop was in het begin heel spannend. Zodra Bart op schoot kwam sloeg ik dicht. Hoe moest ik beginnen? Waar zal ik het over hebben? Vinden de kinderen het leuk? Wat zal mijn collega ervan vinden? Allemaal vragen waar ik de afgelopen tijd mee heb leren omgaan en mijn weg in heb gevonden!
Een van mijn motivaties om handpopcoach te worden, kwam door een jongetje van mijn groep. Hij was bijna vier jaar en ging wennen op school. Hij had een oudere broer en zus die al naar school gingen. Toen hij op een ochtend gebracht werd, vroeg ik hem hoe het op school was. Als antwoord kreeg ik: “Heel leuk! Ik kan al alleen naar binnen want ik ben al groot.” Hij liep meteen door en had zichtbaar geen zin om er over te praten.
Tussen de middag hebben mijn collega en ik een filmpje opgenomen met Bart en Kate. Wij voor de camera en de kinderen erachter. Toen het filmpje klaar was gingen de kinderen spelen en wij keken het filmpje terug.
Het jongetje kwam tussen ons inzitten en hij keek naar Bart. Bart keek terug en het jongetje vroeg aan mij waarom Bart naar hem keek. Waarop ik zei “Geen idee misschien moet je het aan Bart vragen.”
Jongetje: "Bart waarom kijk je zo naar mij?”
Bart: “nou ik vind je zo groot.“
Het jongetje springt op en zegt: “Ja hè! Kijk maar. Ik mag al wennen op de basisschool.“
Bart: “Wow, dat is wel heel leuk!“
Jongetje: “Nee hoor, jij vindt dat niet leuk! Je moet alleen naar binnen. Je moet je schoenen aan houden, want je hebt daar geen sloffen. Alle stoeltjes staan in een kring en jij weet dan niet waar je plaatje is. En je moet je jas netjes ophangen op de gang. En als je moet plassen dan moet je het aan de juf vragen, want jij weet niet waar de wc is. Ja en als je dat niet doet, dan plas je in je broek.“
Bart: “Oh, dan is school misschien toch niet zo leuk.“
Jongetje: “Nee, gelukkig ben jij nog drie.”
Bart heeft een eigen stoeltje op de groep, naast Kate, waar hij altijd op zit. Ik vroeg het jongetje om Bart op zijn stoel te zetten. Waarop hij Bart aanpakte en naar hem keek. Daarna vroeg hij mij: “Diana, Bart is toch een pop hè?“
Ik antwoordde hem: “jazeker is Bart een pop.” Het jongetje keek Bart aan en zei: “oh gelukkig.”
Een kleine 20 minuten later vroeg mijn collega aan het jongetje: “Hoe was het op school?” Hij antwoordde: “heel leuk! Ik kan al alleen naar binnen want ik ben al groot.“
Dat was het moment waarop ik me heb ingeschreven voor de opleiding tot handpopcoach. Op de groep ben ik een opvoeder en daarnaast kan ik ook een vriend zijn voor ieder kind.
Werken met handpoppen is voor mij ontspannend en uitdagend. In alle jaren dat ik met handpoppen werk heb ik al zoveel kinderen mogen zien stralen en sinds enige tijd bezoek ik ook afdelingen voor mensen met dementie. De reactie en interactie die er ontstaan zijn echt indrukwekkend en heel mooi om te zien en te ervaren. Iedere dag dat ik met de handpop werk geeft mij energie en geniet ik van de mensen en kinderen om me heen.
Ieder kind verdient een speciale vriend en iedere medewerker/verzorger het plezier van het werken met de handpop.
Ben je nu nieuwsgierig en wil je meer weten over het werken en inzetten van een handpop, mail me dan gerust. Samen kijken we naar wat bij jou past en wat jij nodig hebt.
